Kaygıların ummanına yolculuk benimkisi. Bütün gün biriktirdiğim endişelerin peşimi bırakmaması yüzünden yaşadığım kaygı dolu, bölük pörçük uyku ya da uykusuzluk. Bedenim uyurken zihnimin çalışmaya, kurmaya, kurulmaya devam etmesi. Dinlendirmeyen kopuk kopuk uyuma çabası. Sola dönmeye görsün beden en güneşli, en aydınlık rüylar birden kabusa, karanlığa, fırtınaya, kalp sıkışmasına dönüşüyor. Kabuslar birbirini kovalıyor , tam anımsanmasa da insanı derinden etkiliyor. Ertesi sabah bir yorgunluk, bir halsizlik, bir çaresizlik hissi bırakıyor üzerinde. Güne bir türlü tam olarak başlayamıyorsun. Biriktirip biriktirip kaygıları sabaha kadar bozdura bozdura harcamak gibi... Geleceğimden, yarınımdan duyduğum gerçek anlamda ki endişenin geceleri boyut değiştirerek hem fizyolojik olarak hemde psikolojik olarak beni etkilemesi bu. Acaba? Şöyle mi olsa? Böyle mi yapsam? Ona öyle değilde şöylemi deseydim? Keşke gitmeseydim? Ya ne acelesi vardı yine yenildim ve gittim alış veriş yaptım. O kadar okudun kızım daha iyi baltalara sap olabilirdin. Okudum, okudum hala okuyorum...Son iki yılda biraz kilo mu aldım? Annemleri de çok özledim, keşke aynı şehirde yaşasakta, sık sık görüşsek. Sevgilim beni anlıyor mu ? Şimdi anlıyor ama ya ilerde anlamazsa? Neden hemen parlıyor, yakıp yıkıyor ortalığı ? Hep yapıp yapıp özür diliyor.Evim nasıl olacak? Herkes hayırlısı olsun diyince hayırlısı olur mu gerçekten Nasıl yetişeceğim? Onca organizasyonun nasıl altından kalkacağım? Ya kimse destek olmazsa? Ya sevdiklerimi kaybedersem? Ya kendim ifade edemezsem? Ya yanlış anlaşırsam. Acaba şöyle mi demekiydim? Neden kendimi dinletemedim? Neden daha güçlü göstermedim? Neden, neden nedenler?
Bütün bunlar birbiriyle birleşince tepeden kopan küçük bir kar kütlesinin aşağıya indikçe güçlenmesi gibi endişelerim bir çığ gibi büyüyüp çığlığa dönüşüyor geceleri. Kabuslar, korkular, kaygılar birbirine karışıyor.
Ayrılmıyorlar. Solumdan sağıma dönemiyorum, üzerimde bir ağırlık, sırtımda bir sancı, kalbimde bir ağrı. Suyu bulandıran düşünceler. güneşi bulutlandıran. Sakin Olmaya zorlayana ama buna imkan vermeyen endişeler. Kesiniye uğrayan uyku, bedene dinlendin komutunuda vermiyor üstelik. Zihin komplike bir şekilde çalışmaya devam ettiği için beden afallıyor, neye uğradığını şaşırıyor. Zorlanıyor. Bir türlü tam istediği kapasitede çalışamıyor.
Bütün bunların üzerine bir de günlük hayatın stresi eklenince hayatımız ve uykularımız tam bir işkenceye dönüşüyor. Uyku alışkanlıklarımız değişiyor? uykularımzda yaşamda veremediğimiz mücadeleleri vermeye başlıyoruz. Savaşıyoruz, dişimizi sıkıyor, çenemizi kenetliyor, haklı çıkmaya çalışıyoruz. Huzurlu isek , eminsek tüm olanlardan, ya da gerçek anlamda yorgunsa bedenimiz o tatlı kendi içine çeken uykuya bırakıveriyoruz kendimizi. Yorulmayan beden uykuya da direniyor.
Karmaşalar yerlerini bulmadan uyku yok insana. Bu nedenle daha az duyarlı olmayı teklif ettim kendime ama henüz başarıya ulaşmış sayılmam. Denemeye kararlıyım. Bu kadar ince eleyip sık dokumadan yaşama yollarını arıyorum Bir sihirli formül bulursam paylaşacağım.
31. mart. 2010
__________________
HALEN?N HARES?